کاهش ارتعاشات خودتحریک در فرآیند میکروفرزکاری با استفاده از جاذب های ارتعاشی

در این مقاله‏ به مسئلة فرونشاندن ارتعاشات خودتحریک در فرایند میکروفرزکاری به منظور دستیابی به دقت بیشتر، کیفیت سطح بهتر و نرخ برداشت ماده بالاتر پرداخته شده است. فرایند میکروفرزکاری به صورت سیستمی دو درجه آزادی مدل شده و آثار خروج از مرکز ابزار برش نیز در نظر گرفته شده است. به منظور افزایش پایداری سیستم در عمق برش بیشتر و در نتیجه نرخ برداشت مادة بالاتر، جاذب های ارتعاشی خطی و غیرخطی طراحی شده­اند و مقادیر پارامترهای آنها توسط یک الگوریتم توسعه یافته بهینه شده است. تأثیر این جاذب ها بر پاسخ زمانی سیستم و ناحیة پایداری آن بررسی و نشان داده شده است که ارتعاشات سیستم به میزان قابل توجهی کاهش یافته و ناحیة پایداری نیز به طور محسوسی گسترش یافته است. در نهایت عملکرد انواع جاذب­های ارتعاشی با یکدیگر مقایسه و بهترین نوع آن مشخص شده است.